بسم الله

«میشه به فارسی ادامه بدم؟» 

«قطعا نه»

گفتگویی که معمولا بخش اولش از سمت من بیان میشه و بخش دوم از سمت اساتید محترم...

از این لحظه واقعا متنفرم چون قشنگ احساس عجز و ناتوانی میکنم. باید دایره لغاتم رو زیاد کنم باید رو گرامرم کار کنم باید رو لهجه لعنتیم کار کنم تا دوباره همچین احساس آشغالی رو نداشته باشم... 

​​​​​​این روزا بنا به دلایلی حالم خوب نیست. تلاش میکنم حتی یک دقیقه حواسم رو پرت کنم و به اون لحظه فکر نکنم ولی بازم تا یه لحظه فارغ میشم یادم میاد... 

کاشکی می‌تونستم راجبش حرف بزنم، کاشکی می‌تونستم باهاش کنار بیام..زمان می‌طلبه...منم این روزا بدجوری ناصبورم...

از طرفی شدم مخزن اسرار ملت..هرکس هر اتفاقی براش میوفته با من درمیونش میزاره، کاشکی هم اتفاقات ساده بود ، اینطوریه که بعد شندیدنش یه لحظه ذهنم قفل میشه و میگم وای من...البته واقعا نمی‌دونم کدومش بدتره... راز زنداداش؟ راز ب؟ راز من؟