...Loading

" من با استعداد بودم...

یعنی هستم. بعضی وقتها به دست هایم نگاه میکنم و فکر میکنم که می‌توانستم پیانیست بزرگی شوم. یا یک چیز دیگر. ولی دست هایم چکار کرده اند؟ یک جایم را خارانده اند، چک نوشته اند، بند کفش بسته اند، سیفون کشیده اند. دست هایم را حرام کرده ام....همینطور ذهنم را ."

این نوشته اثری از چارلز بوکوفسکی شاعر و داستان نویس آمریکایی است.

هروقت که مشغول یه کار بی فایده ام یاد این جملات میوفتم...

منم دستامو حروم کردم...با ساعتها چت کردن با آدما و نوشتن راه حل برای   مشکلاتشون‌و دلداری دادن بهشون... با بالا و پایین کردن اینستاگرام و .....

شاید باید کارای قشنگ تری باهاشون بکنم...

سالهاست که حتی یک بیت شعر هم ننوشتم...

مدت هاست یک گلدون گل هم نکاشتم...

خیلی وقته پیامای قشنگ برای آدمای زندگیم ننوشتم....

شاید بهتره واقعا یه فکری به حال زندگیم بکنم...یه فکری به حال دستام بکنم...

یادمه بعد از دیدن interstellar هرچی فیلم از فضا و کهکشان ها میومد دم‌دستم می‌دیدم و خب هنوزم میبینم. 

من حاضر نیستم بجز سه مورد خاص هیچ فیلمی رو دوباره ببینم ولی این فیلم ارزش‌ دوبار دیدن هم داره.البته قطعا به سلیقه هم ربط داره و بعضیا ممکنه دوسش نداشته باشند.

ژانرش‌ علمی تخیلی و رمانتیکه و محصول سال ۲۰۱۷ هستش.

فیلم در مورد یه پسر نوجوونه که توی مریخ بدنیا اومده و زندگی کرده اما قصد داره برای دیدن یک شخص خاص به زمین برگرده.

داشتن خانواده ای که توی همچین محیطی مثل محل زندگیم به من اجازه بدند هروقت که دلم میخواد با دوستام برم مسافرت یکی از چیزایی که مدام بخاطرش خداروشکر میکنم...

اما ایندفعه به یه مشکل کوچیک خوردم....

داداشم میگه من دیوونه ام که توی این سرما می‌خوام پاشم برم کرمان...

بابام میگه من بهت اجازه دادم ولی پشیمونم چون احتمالا جسد یخ زده ات رو برامون بیارند...(دیگه بیشتر از این نمیتونست بزرگش کنه)

مامانمم که می بینه حرف اون دوتا اصلا برام مهم نیست و من عین خیالمم نیست دست به دامن عذاب وجدان انداختن به جونم شده و میگه قطعا به وحشتناک ترین شکل ممکن سرما میخورم و بقیه رو هم مریض میکنم. میگه فقط تصور کن هم تو اتوبوس بقیه رو مریض کنی هم بیای خونه ما مریض بشیم...

اما گفتم که...هیچکدوم از حرفاشون رو گوش نمی‌دم...

و خب قطعا می‌دونم سرما میخورم...شاید هم نخورم...مثل سال ۹۸ که فقط اطراف کرمان سرد بود و خود کرمان خیلی سرد نبود

باد زمستونی که می‌وزه قبل از اینکه برگ درختارو به لرزش دربیاره اول چونه من رو می لرزونه و محاله من از در برم بیرون و با دندونایی که از سرما بهم می‌خورن برنگردم داخل....

اما امکان نداره که نرم...

تاریخ بلیط اتوبوس برای یکشنبه هفته دیگه است و ما دقیقا توی روز موعود یعنی روز شهادت سردار کرمانیم....

هوا اینجا بارونیه نمی‌دونم اونجا هم بارونی هست یا نه اما من فقط در صورتی که چنان صورتم از بارون خیس بشه که انگار یه مشت آب پاشیدی روش چتر میبرم...تازه همونم اگه تو مسافرت نباشم نمی‌برم...

امیدوارم سرماش استخوان سوز نباشه

من هیچوقت کنجکاو نبودم که بقیه اسمم رو توی گوشیشون چی ذخیره می‌کنند... حقیقتا اینکه با یه اسم خاص ذخیره بشم برام مهم نبود...

یه روز گوشیمو پیدا نمی‌کردم و خواستم با گوشی بابام بهش زنگ بزنم...

شماره ام رو که گرفتم این اسم بالا اومد..

"گل یاس"

هیچوقت نپرسیدم چرا دقیقا گل یاس....

یه عالمه چیز توی دنیا هست....یه عالمه گل....

نه اینکه دوسش نداشته باشم...اتفاقا از دیدنش ذوق هم کردم...و هنوزم با دیدنش ذوق میکنم...

از خیلی سال قبل از اینکه بابا اینطوری اسمم رو ذخیره کنه از این اسم خوشم میومد...جزو معدود اسم های دخترونه ای بود که دوست داشتم اونطوری صدام بزنند...«یاسی»...

ماه ها پیش بطور اتفاقی از کنار یه عطر فروشی می‌گذشتم...

و یه دفه چشمم به یه نوشته افتاد...

«عطر گل یاس اصل» ...

می‌دونم شاید مسخره بنظر بیاد ولی هیچ نظری نداشتم که چه بویی ممکنه داشته باشه و همینطور رفتم داخل و از فروشنده خواستم عطر رو بهم نشون بده تا بوش رو فقط بشناسم...

اما چنان حس خوبی بهم داد که یکمش رو خریدم...و بعد از اون فقط از این عطر استفاده‌ کردم...

و الان اینطوریه که تمام اعضای خانواده ام و دوستام من رو با این بو میشناسند...

یادمه قبلاً فیلم هایی که تاریخ ساختشون زیر 2015 بود رو نمی‌دیدم...

و خب کم کم نظرم عوض شد...وقتی به این فکر میکنم که ممکن بوده نظرم عوض نشه و همچین شاهکاری رو از دست بدم احساس حماقت میکنم...

«نیمه شب در پاریس» یه فیلم رمانتیک_فانتزی با کمی چاشنی کمدیه... یعنی میشه کمدی هم جزء ژانرهاش در نظر گرفت ولی اینقدر مات و مبهوت قسمت های فانتزی و رمانتیکش می‌شید که شاید یادتون بره بخندید .

این فیلم یه تم نوستالژیک هم داره و کلا میخواد این مفهوم رو برسونه که انسان ها مدام دلشون میخواد تو دوره های گذشته زندگی کنند چون احساس میکنند همه چیز شاعرانه تر و رمانتیک تر....

خلاصه که پر از حس خوب و قشنگه

هوا سرده...

و طبیعتاً یه چیز گرم میچسبه...

اما من هوس آیس آمریکانو کردم...

این در صورتیه که فقط توی درامای کره ای دیدمش...

و هیچ نظری ندارم که مزه اش چطوریه...

و یه چیز مسخره تر...

من اصلا نمیتونم قهوه بخورم...

و این نوشیدنی هم که قهوه داره...

پس چرا هوس قهوه کردم؟؟؟....

_دختر گفت: تو آدم خوبی هستی.ولی در زندگی خوب بودن به هیچ دردی نمی خورد.

+مگر خود تو خوب نیستی؟

_ من؟ نه اصلا. با همین سن فهمیده ام که مردم وقتی میخواهند بگویند یک نفر خر و بی عرضه است، میگویند«چه آدم خوبی است»

این نوشته قسمتی از کتاب «عروسک فرنگی» نوشته «آلبا دسس پدس» است.

اینکه متن کاملا در مورد خیل عظیمی از مردم صدق می‌کنه رو تایید میکنم... اماااا...

برای من به شخصه اینطوریه که کمک به بقیه خیلی حس خوبی بهم میده و باعث میشه واقعا لبخند بزنم...و اینطوریم که با خودم میگم من وسیله ای بودم برای از بین رفتن مشکل یه آدم و این واقعا قشنگه....خدا با دیدن کار من لبخند زده پس دیگه مهم نیست مردم تو رو چی فرض کنند...

و اکثر مشکلات تعداد زیادی از مردم هم از همینجا شروع میشه:

«مردم منو چی فرض میکنند؟»

برای من فیلم خوب فیلمیه که بعد دیدنش یه حس خوب توی دلت به وجود اومده باشه. کودا دقیقا همچین حسی رو به من داد.

این فیلم راجب یه دختر به اسم روبی هستش که توی خانواده چهار نفریشون همه بجز او ناشنوا هستند. همه اعضای خانواده تو زمینه ماهیگیری فعالیت دارند اما روبی متوجه میشه که به آواز خوندن و موسیقی علاقه داره و می‌خواسته علاقه اش رو دنبال کنه اما نمیتونسته خانواده اش رو هم رها کنه...

فیلم ژانر کمدی_درام داره و آدمو به خنده میندازه و ممکنه هم سر بعضی سکانس ها احساساتی بشید. میشه گفت انگیزشی هم هست و بهتون جرات میده تحت هر شرایطی برای دنبال کردن رویاتون تلاش کنید.

امیدوارم مثل من از دیدنش لذت ببرید💚🦋

یادمه قبل از اینکه مامان مریض بشه و دست به نابودی هرچیزی که نیاز به رسیدگی و مراقبت داشت بزنه، گلدون های گل زیادی تو خونمون داشتیم.

انواع مختلفی هم داشتند...تازه حتی خود مامان مدام دنبال قلمه های گل جدید میگشت.

بعد از اینکه مریض شد همشون رو داد به خواهرم و داداشم تا توی خونشون نگه دارن و شوروشوق من برای نگهداری ازشون هم به چشم نیومد.مامان واقعا دیگه از گلدون های گل خوشش نمیومد و منم حسرت دیدن یه برگ سبز توی اتاقم رو داشتم...

تا اینکه زمستون ۹۸ تو راه برگشتم به خونه پنج تا گلدون گل کوچیک خریدم. طبق انتظارم با ذوق یا خنده ای روبه رو نشدم و حتی بهم بی محلی هم کرد. میدونستم دست خودش نبود ولی من واقعا بخاطرشون خوشحال بودم و با اینکارش ناراحت شدم اما بازم هیچی نگفتم.

یک ساعت بعدش مامان بزرگم خیلی سرزده اومد تو اتاقم و گلدون هارو دید. بی‌توجه کتاب میخوندم که با صدای به به و تعریفش یه دفه سرمو آوردم بالا و دیدم داره گلای کوچیکمو ناز می‌کنه.از خوشحالی بغضم گرفت و نشستم براش گفتم که از کجا گرفتم و این نوعش چیه و....

مامان بزرگم تقریبا یک سال بعدش فوت شد...

امسال سه تا گلدون دیگه هم بهشون اضافه کردم ولی دیگه کسی نبود بشینه کنارم و باهام برگاشون رو ناز کنه یا ذوقشون کنه.

می‌خوام یه فیلم فوق العاده بهتون معرفی کنم.یادمه به دلایلی مجبور شدم تا ساعت دو و نیم شب بیدار بمونم.حقیقتا شب سختی بود...و یه دفعه یادم اومد روز قبلش این فیلم رو دانلود کردم و نمی‌دونم چرا به سرم زد ببینمش...فیلم ۲ ساعت و ۴۰ دقیقه است و من با خودم گفتم فقط یک ساعتش رو میبینم ولی به قدری جذاب بود که تا صبح مشغول دیدنش بودم.داستان پدریه که بخاطر اینکه خودش نتونسته بود به رویاش یعنی گرفتن مدال طلای کشتی المپیک برسه، تصمیم میگیره فرزندش رو طوری آموزش بده که اون مدال آور بشه اما همه فرزندانی که همسرش بدنیا می آورد دختر بودند...

فیلم متعلق به سینمای بالیوود هستش و اصلا هم نگران نباشید روتین طبیعی و بدور از تخیلات داره.😅